ممنوعیت پیشنهاد شده برای خرید و فروش گوشت گاو در بازارهای محصولات کشاورزی، حقوق اساسی غذا و معیشت و همچنین روح فدرالیسم را نقض می کند.

دولت هندوستان درصدد است با استناد به ماده قانونی ممانعت از کشتار حیوانات به سال ۱۹۶۰، ممنوعیت ذبح گاو را در سراسر کشور اعمال کند. اقدامی که تنها می توان آنرا مانور به شدت بیمارگونه  قانون اساسی خواند. طبق این حکم نه تنها کشتن گاو صراحتا ممنوع است، بلکه خرید و فروش گوشت گاو هم در بازار محصولات کشاورزی ممنوع می گردد. در نتیجه برای پایان بخشیدن به کشتن گاو به هر شکلی در سراسر هندوستان تلاش می شود. این اشتباه  قانون اساسی در زمینه های مختلف منجمله حقوق بنیادی، تفکیک قدرت ها و فدرالیسم است. برای درک این اشتباه، شفاف سازی برخی مفاهیم اصلی قانون اساسی موثر خواهد بود. این پارلمان هند بود که قانون ممانعت از کشتن حیوانات را به سال ۱۹۶۰ تصویب کرد و به دولت هندوستان به عنوان عامل اجرایی این اختیار و قدرت را تفویض کرد تا این حکم را اعمال کند. قدرت اجرایی برای اعمال این قانون نمی تواند به گونه ای باشد که با قانون اساسی مغایرت داشته باشد و آخرین مجموعه این قوانین دقیقا این گونه است.

این قانون از طریق بخش ۱۱ جرائم رفتار ظالمانه با حیوانات و در بند (۳ ) (ای) از این ماده با فهرستی از طیف گسترده ای از فعالیت ها و قوانین اعلام کرد که "کشتن حیوانات برای خوردن جرم نخواهد بود، مگر اینکه با تحمیل درد یا رنج غیر ضروری به آنها همراه باشد". مثل روز روشن است که این قانون ممنوعیت کشتن حیوانات برای خوردن را در نظر نداشته است. پس دولت نمی تواند از طریق در اختیار داشتن قدرت اجرائی برای این قانون به هدفی دست یابد که از طریق دستورات واقعی قانون مجاز نمی باشد.

علاوه بر این، در بند (۳) (سی) این قانون به وضوح بیان شده است که کشتن حیوانات تحت سایر قوانین موجود نمی تواند جرم باشد. قوانین چند گانه موجود کشوری کشتن گاو را بلامانع می داند و دولت هندوستان نمی تواند از این قانون برای صدور حکم غیر قانونی دانستن چنین کشتار هایی استفاده کند. در صدور مجموعه قوانین اخیر، دولت هند اختیاراتی را به خدمت گرفت که تحت قوانین ممانعت از کشتن حیوانات به سال ۱۹۶۰ نبوده است.

یکی دیگر از ناهنجاری های چشمگیر در این قوانین جدید این است که به نظر می رسد دولت تنها تمایل به منع کشتن گاو را دارد. (گاوسانانی نظیر نره گاو ،گوساله نر، بوفالو، گوساله ماده و شتر) به راستی اگر تمایل واقعی دولت به ممانعت از خشونت بر علیه حیوانات به واسطه کشتن آنهاست پس هیچ دلیل قابل قبول قانونی برای مستثنی کردن مرغ، خوک، گوسفند، بز، ماهی، خرگوش و ... از این قانون وجود ندارد. واضح است که تمایل واقعی ممانعت از کشتن حیوانات نیست بلکه حمایت از گاو به دلایل دیگر است.

شناختن دلایل حمایت دولت هند از گاو با استناد به  قانون ممانعت از خشونت بر علیه حیوانات سال ۱۹۶۰ از اهمیت ویژه ای برخوردار است. چرا دولت یک لایحه قانونی واحد را برای ممنوعیت کشتن گاو در کل کشور معرفی نمی کند؟ کشتن گاو در سراسر کشور به طرق مختلف و با قوانین متفاوت، مهار و یا ممنوع می شود. قوانین متفاوت ایالت ها برای انواع گاو ها یی که می توانند کشته شوند و زمان مناسب کشتار آنها موجب بروز اختلافاتی شده است به عنوان مثال در دهلی تنها گوشت بوفالو و در کرلا گوساله و گاو نر یافت شود، حال آنکه در "مادیا پرادیش" در کل کشتن هر نوع گاوی ممنوع است. چنین ممنوعیت ها و محدودیت هایی از طریق قوانین مجزای ایالات هند حاصل می شود زیرا مطابق قانون اساسی هندوستان قدرت و اختیار برای اعمال چنین قوانینی انحصاراً به ایالات اعطا شده است.

 البته در این استدلال منطق قانونی درستی نهفته است. هیچ حمایت مذهبی از ماده گاو یا هر گاو دیگری در قانون وجود ندارد و مسئله کشتن گاو در اصول و دستور العمل سیاست گذاری دولت به بخش کشاورزی و دامپروری واگذار شده است.

این رویکرد در قانون، سپردن تدوین مقررات کشتن گاو را انحصارا به ایالت ها داده است چراکه مسائل مرتبط با احشام همواره به شرایط منطقه ای کشاورزی، دسترسی به علوفه، آداب و رسوم و اولویت های رژیم غذایی بستگی دارد. قانون منع کشتن گاو در سراسر هندوستان که پارلمان آنرا تصویب کرده است عملی نیست، زیرا قانون اساسی به پارلمان اختیار وضع چنین قوانینی را نداده است بنابراین آنها غیر مستقیم به قانون ممانعت از خشونت بر علیه حیوانات (۱۹۶۰) متوسل شده اند.

دولت هندوستان در تلاش است به شکل غیر مستقیم به هدفی برسد که مستقیما حاصل نخواهد شد. از اینرو دولت در صدد است برای ممنوع کردن کشتن گاو از قانون خشونت بر علیه حیوانات استفاده کند، زیرا وضع این قانون بنابر فهرست مشترک قانون اساسی بین ایالت ها و اتحادیه مشترک است. اما چنین حرکت تاکتیکی عواقب قانونی جدی در پی دارد. همانگونه که پیشتر به آن اشاره شد، نسخه فعلی قوانین مربوط به خشونت با حیوانات به خودی خود به دولت اختیار منع کشتار گاو یا هر حیوان دیگری را نمی دهد. پس آیا پارلمان می تواند به منظور جلوگیری از کشتن گاو بدون در نظر گرفتن اینکه آیا درد و رنج غیر ضروری به احشام تحمیل می شود یا نه، قانون ممانعت از خشونت بر علیه حیوانات (۱۹۶۰) را اصلاح کند؟ قطعا می تواند (اینکه  چالش قانونی در دادگاه به قوت خود باقی بماند یا نه، پرسشی مجزا است) و هیچ چیز مانع دولت نمی شود تا با اعمال فشار چنین اصلاحات قانونی را تصویب کند.

با این وجود، هنوز یک سوال بی جواب است. آیا  دولت می تواند به طور انحصاری ذبح گاو را ممنوع کند، در حالیکه کشتن سایر حیوانات بلامانع است؟ این بیانگر ماهیت کذب این جنبش است. دولت نمی تواند به شکل انتخابی طبق قانون مذکور تنها از گاو حمایت کند. استدلال خشونت بر علیه حیوانات یعنی یا همه شامل آن می گردند و یا هیچ کدام مشمول آن نمی شوند و اگر کشتار و ذبح تمام حیوانات طبق این قانون قدغن است پس با بحث گیاه خواری اجباری روبرو خواهیم بود.

حرکت اخیر نشانه ای از چالش دولت بر سر کشتن گاو است. با وجود اینکه مباحث سیاسی در مورد این موضوع از دلایل مذهبی نشات گرفته است، اما نظام قضایی وانمود می کند که این مسائل ربطی به ملاحظات مذهبی ندارد. تصمیمات عریض و طویل دیوان عالی نیز، به مسیر پوچ توجیه قوانین ضد کشتن گاو در حوزه کشاورزی کشیده شده است. سال گذشته دادگاه بالاخره حکمی مبنی بر اعتبار قانون ممنوعیت مصرف گوشت گاو صادر کرد، حتی اگر این گوشت از کشورهایی وارد شده باشد که مجوز کشتن گاو را دارند.

دادگاه عالی بمبئی با اتخاذ یک تصمیم قانونی و سنجیده از آزادی قانونی برای تعیین اولویت های رژیم غذایی فردی حمایت کرد و در ایالت ماهاراشترا منع قانونی کشتن گاو را به تعلیق انداخت. دیوان عالی می بایست از زوایای دیگری منجمله تاثیر این قانون بر عادات غذایی گروه های اجتماعی و مشاغل مرتبط با صنعت چرم، ذبح گاو را مورد بررسی قرار دهد.

تا هنگامی که از دیدگاه سیاسی دستورالعمل محافظت از گاو اجرا شود، خشونت و تهاجم نیز وجود خواهد داشت؛ پس فرستادن پیامی روشن از سوی دیوان عالی مبنی بر آزادهای بنیادی و محدویت اختیارات دولت یک امر ضروری است. در عین حال، همه ما نیز باید یک گام به عقب برگردیم و در خصوص سیاست ها و قانون اساسی هندوستان ظرف حدود هفتاد سال گذشته بازنگری داشته باشیم تا دولت ها به خود این اجازه را ندهند که به ما بگویند چه چیزی می توانیم بخوریم.

 نویسنده این مقاله: "آنوپ سورن درانت" استاد دانشگاه ملی حقوق در دهلی است.  

ملاحظه : آیین هندوئیسم عبارت است از مجموعه اعتقادات و سازمانهای بیشمار و در هم آمیخته‌ای که زمان پیدایش وداها به ظهور رسیده و تا کنون هم ادامه دارد. این آیین دارای یک سلسله عقاید فوق العاده گوناگون و اعمال مختلف و متضادی می باشد که یکی ازمعتقدات هندوئیسم، تناسخ است. اعتقاد به تناسخ باعث گردیده که هندوها برخی از حیوانات را عزیز و محترم شمارند. متاسفانه چندی است که گروهی از هندوهای افراطی به بهانه حمایت از حیوانات به افرادی که مبادرت به ذبح احشام و حمل لاشه حیوانات می کنند حمله و در برخی از موارد باعث کشته شدن افراد نیز شده است. اندیشمندان اسلامی معتقدند که دولت مرکزی و دولت های ایاتی هیچ واکنشی نسبت به آنها ندارند و سکوت آنها بیشتر جنبه رضایت دارد. باید گفت که در بسیاری از ایالت ها برای ذبح گاو مجازات های سنگینی همچون حبس ابد تعیین شده است.

روزنامه:ایندین اکسپرس   مورخ: ۳۰ می

سال ۱۳۹۶